راه روشن

اى مردم به دنیا چونان زاهدان روى گردان از آن، بنگرید. به خدا سوگند، دنیا به زودى ساکنان خود را از میان مى‏ برد و رفاه زدگان ایمن را به درد مى ‏آورد آنچه از دست رفت و پشت کرد هیچ گاه بر نمى‏ گردد، و آینده به روشنى معلوم نیست تا در انتظارش باشند،

شادى و سرور دنیا با غم و اندوه آمیخته، و توانایى انسان به ضعف و سستى مى‏ گراید. زیبایى ‏ها و شگفتى‏ هاى دنیا شما را مغرور نسازد، زیرا زمان کوتاهى دوام ندارد.

خدا بیامرزد کسى را که بدرستى فکر کند، و پند گیرد، و آگاهى یابد، و بینا شود  پس به زودى خواهید دانست که آنچه از دنیا وجود داشت از آن چیزى نمانده، و آنچه از آخرت است جاویدان خواهد ماند، هر چیز که به شمارش آید پایان پذیرد، و هر چه انتظارش را مى ‏کشیدید خواهد آمد، و آنچه آمدنى است نزدیک باشد.

خطبه 103

مردم !

ما اهل بیت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم چونان پیراهن تن او، و یاران راستین او، و خزانه‏ داران علوم و معارف وحى،

و درهاى ورود به آن معارف مى ‏باشیم که جز از در،هیچ کس به خانه ‏ها وارد نخواهد شد، و هر کس از غیر در وارد شود، دزد نامیده مى ‏شود.

مردم درباره اهل بیت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم آیات کریمه قرآن نازل شد،

آنان گنجینه ‏هاى علوم خداوند رحمانند، اگر سخن گویند، راست گویند، و اگر سکوت کنند بر آنان پیشى نجویند.

خطبه154

یا این انسانى که خداوند او را در ظلمات رحم‏هاى مادران، و غلاف هاى پوشاننده بوجود آورد،نطفه ‏اى در حال افزایش و متراکم از ذرات، علقه ‏اى پوشیده، جنین در رحم،شیرخوار،کودک،جوان، سپس براى او قلبى حافظ، و زبانى ‏گویا، و چشمى بیننده داد، تا از روى تجربه و عبرت بفهمد، و با جلوگیرى ‏خویشتن از معصیت،از ارتکاب آن خوددارى نماید، تا آنگاه که بحد اعتدال‏ خود رسید، و پیکرش راست ‏شد، استکبار وجودش را احاطه نمود و از مسیر حق رمیدن گرفت، و بى پروا به خبط و خطا افتاد،کوشش و حرکات مشقت ‏باربراى دنیایش صرف کرد،براى تحصیل لذایذ عیش و طربش با تفکر خام‏ درباره نیازهایش، [این غافل مست ‏براى زندگى خود]مصیبتى را احتمال‏ نمیدهد و محاسبه نمیکند، و هیچ ترسى او را به خشوع وادار نمیسازد، [بااین غفلت تباه کنند]در فتنه و لغزش فریبنده خود دیده از این جهان بر بست…

 در حالیکه زمانى محدود و ناچیز در حیات لغزنده خود،زندگى کرد، نتیجه‏ اى‏ از نعمت‏هاى خدادادى نگرفت، و فریضه لازم را بجاى نیاورد، و ناگهان ‏اندوه‏ ها و ناگواریهاى مرگ با اینکه هنوز سوار مرکب سرکش خودکامگى بود، و راه شادى و خوشى مى‏نوردید بر سرش تاختن گرفت، در این هنگام در حیرتى ‏بى‏ سابقه فرو میرود، و در امواج متلاطم در دو شکنجه‏ ها شب بیدارى مى‏کشد، [از این پس]انبوه دردها و بیماریها بر سرش فرود  می آیند، و[او توانائى دفع ‏آنها را از دست داده]در میان برادرى همتا، و پدرى مهربان، و مادر وخواهرى که واى مرگ آنان را به شیون در آورده، آن تازه چشم پوشیده را[پس ازطى آن ناگواریها]با کمال یاس و انقطاع از این دنیا در کفن‏ هایش پیچیدند، و بى ‏آنکه مقاومتى از خود نشان دهد با کمال تسلیم ،روى چوبهاى تابوب گذاشته شد. [این مسافر دیار ابدیت را]یاران ونزدیکان فرزندان، و انبوه شتابزده برادران به سوى دیار غربت ‏بر دوش کشیدند-دیار غربتى که دیدارها در آنجا قطع میشود و تنهائى وحشت انگیز[که هیچ ‏انسانى یاراى همدمى با او را نخواهد داشت]بردند، تا آنگاه که تشییع کنندگانش‏ برگشتند، و آنان که در فراقش اندوه و ناله‏ها سرداده بودند،دنبال کار خود راگرفتند، [در همان شب که وارد زیر خاک تیره گشته است]براى پاسخ ازسئوال بهت انگیز و گویاى راز، و آشکار ساختن لغزشهاى او در امتحان اعمالى ‏که در زندگى دنیوى مرتکب شده نشانده میشود، بالاتر از اینها بلاى ورود در مایع جوشان عذاب الهى، و سرنگون شدن در دوزخ، و غوطه ‏ور شدن ‏در امواج سوزان آتش است، و سختى‏هاى نفسهاى آن، نه یک سکون‏ استراحتى براى آن تبهکاران وجود دارد، و نه آرامشى که بتواند عذاب را برطرف نماید، و نه نیروئى مانع از هجوم آن همه دردها و ناگوارى‏ها، مرگى‏ حاضر و برنده وجود ندارد که بساط هستى ‏اش را از عذاب اعمالش برهاند، و نه حتى خوابى سبک[که حد اقل لحظاتى را بیارامد]،[اینست داستان‏ سرنوشت تبهکاران] میان انواعى از عذابهاى کشنده، و عذابهاى متوالى، ما بخدا پناه میبریم.

اى ‏بندگان خدا،از گناهان مهلک، و عیوبى که خدا را به سخط و غضب می ‏آورد، بپرهیزید، اى دارندگان بینائى‏ها و شنوائى‏ها، و عافیت و متاع دنیا، آیا هیچ پناهگاهى و خلاصى، و آیا ملجایى و تکیه‏گاهى وجود دارد، یا توانائى‏ فرار یا مرجعى دیگر دارید.یا نه؟!

پس بکدامین مسیر منحرف میشوید، و بکدامین سوى بر میگردید، یا به کدامین پشتیبان مغرور میشوید، جز این‏ نیست که نصیب هر یک از شما از زمین بطول و عرض قامت‏ شما است، خوابگاهى که گونه بر خاکش خواهید نهاد، هم اکنون بخود بیائید

اى بندگان‏ خدا،که مهلت وسیع بشما داده شده، و روح در طول زمان ارشاد آزاد، و بدن ‏ها در حال راحت، و میدان تجمع براى زندگى، و فرصت‏ باقیمانده ‏زندگى، و استیناف اراده‏ها، و مهلت ‏براى توبه، و اوقات وسیع است، پیش از کوتاهى زمان و تنگناى خوابگاه نهائى و ترس و جدائى روح از بدن، و پیش از رسیدن غائبى که مورد انتظار است، و پیش از مؤاخذه خداوند عزیز مقتدر…

خطبه83 معروف به خطبه غرا

سرآغاز دین معرفت او است،و کمال معرفتش تصدیق ذات او،و کمال تصدیق ‏ذاتش توحید و شهادت بر یگانگى او است

و کمال توحید و شهادت بر یگانگیش اخلاص ‏است،و کمال اخلاصش آن است که وى را از صفات ممکنات پیراسته دارند،

چه اینکه‏ هر صفتى گواهى مى‏ دهد که غیر از صفت موصوف است و هر موصوفى شهادت مى ‏دهد که‏ غیر از صفت است، آنکس که خداى را(به صفات ممکنات)توصیف کند وى را به چیزى‏ مقرون دانسته

و آن کس که وى را مقرون به چیزى قرار دهد،تعدد در ذات او قائل شده،و هر کس تعدد در ذات او قائل شود،اجزائى براى او تصور کرده،و هر کس اجزائى براى‏ او قائل شود وى را نشناخته است.

و کسى که او را نشناسد،به سوى او اشاره مى ‏کند،و هر کس به سویش اشاره کند،برایش حدى تعیین کرده،و آن که او را محدود بداند،وى را به شمارش آورده،

و آن کس‏که بگوید خدا در کجا است؟ وى را در ضمن چیزى تصور کرده،و هر کس بپرسد بر روى‏ چه قرار دارد؟ جائى را از او خالى دانسته همواره بوده است و از چیزى به وجود نیامده،

و وجودى است که سابقه عدم براى او نیست،با همه چیز هست اما نه اینکه قرین آن باشد،و مغایر با همه چیز است، اما نه اینکه از آن بیگانه و جدا باشد

انجام دهنده است،اما نه به آن معنى که حرکات و ابزارى داشته باشد،بینا است‏ حتى در آن زمانى که موجودقابل رؤیتى وجود نداشت،تنها است زیرا کسى وجود نداشته تا به او انس گیرد،و از فقدانش ‏ترسان و ناراحت‏ شود.